این منم...

 نزدیک یک ماهه که یه عادت خیلی خوب رو به خودم یاد دادم و اون کمرنگ کردن یاداوری دوران تلخ کودکی بود که خیلی ازارم میداد که خوشبختانه ریشه کن کردمش و دیگه از اون گریه های ناگهانی و یواشکی خبری نیست...  این منم......

بارها و بارها با همسر صحبت کردم و گفتم که دعوا تو زندگی مشترک باید روی اصول خودش انجام بشه تا هدفدار باشه... مثلا نباید موقع عصبانیت، توهین کرد... نباید حرمت هارو شکست... اما باید حرف حق و گفت با رعای این منم......

خیلی بده که همسرت که همه چیز و همه کسته حرفتو نفهمه... به جای درک کردن موضوع، بهت بی احترامی کنه...

احساس میکنم دیگه زندگیمون هیچ چیزی واسه از دست دادن نداره...

تمام فرمول های خوشی و دوست داشتنمون از دست رفت...

حتی وقتی در آشتی باز بشه میشه این کدورت ها رو از بین برد ولی نمیشه فراموش کرد...

دلم یه دوست و همراز میخواد... یکی که نشناستت و فرسنگها باهات فاصله داشته باشه و تو بتونی هرچی دلت میخواد بهش بگی...

الان فقط دوست دارم با یه چیزی آروم بشم...

این منم......

یه دیونه ای تو این وبلاگ هست که معلوم نیست کیه... نمیدونم منو با کی اشتباه میگیره... بعضی وقتا خصوصی کامنتای بی ادبانه میذاره با حذف مشخصات خودش... فک کنم طفلک مریضه... مشکل داره... حرفاش اصلا ربطی به من نداره و در کل بی پایه و اساسه... حتی متوجه نشده من خانومم... فک میکنم اقا هستم!!! هرکی هست خدا شفاش بده... واقعا راضی نیستم کسی انقد زجر بکشه تو زندگی...

این منم......

یه دلخوشی قشنگ پیدا کردم... از اون دلخوشیای ناب... از اونا که بعد کلی کلنجار رفتن با خودت میری سراغش... 

این منم......

بعد مدتها، مست کردنم فاز خودش و داره... امروز رفتم تو حالش...

کار من از یه پیک دو‌پیک‌گذشته ساقی شرابم بده...

این منم......

خدا نکنه به اون درجه برسی که از همسرت سرد بشی...

دیگه بی صبرانه منتظر نمیشینی که از سرکار بیاد و بری استقبالش...

دیگه با عشق غذا درست نمیکنی...

دیگه مثل قبل عزیزم گفتن هاش دلتو نمیلرزونه...

دیگه دوسش نداری...

دیگه خوبیاشو هم نمیتونی ببینی فقط تک تک بدیهاش میاد تو ذهنت...

دیگه از محبت کردنش هم بیزار میشی...

دیگه حوصلشو نداری..‌.

 دیگه حتی باورت نمیشه این همون مردی بود که یه زمانی عاشقش بودی...

و خیلی دیگه های دیگه...

مردی که زبون زنشو نمیفهمه رو باید آویزونش کرد...

این منم......

این کرونای لعنتی نمیذاره به دلخوشیم برسم...

الان پنج روز از قهرم با همسر میگذره... حتی رغبت ندارم بهش نگاه کنم

وقتمو با دوستام پر میکنم... 

یه رازی تو سینه‌دارم که فقط خودم میدونم... همونطور که گفتم چراغ خاموش...

این منم......

تصمیم خودمو گرفتم... میرم سراغش... بدون اون‌نمیتونم زندگی کنم... عذاب وجدان به هیچ جامم نیس... واقعا به خودم حق میدم تو این شرایط...

این منم......